III Ogólnopolski Kiermasz Rzemiosła Artystycznego
III Ogólnopolski Kiermasz Rzemiosła Artystycznego
W Wojewódzkim Domu Kultury 22 maja br. odbył się III Ogólnopolski Kiermasz Rzemiosła Artystycznego.
Pond 30 wystawców profesjonalistów oraz amatorów prezentowało tam swoje rękodzieło.
Zainteresowanych zapraszamy do zapoznania się z poniższym artykułem.
Z niecierpliwością czekamy na kolejną edycję wydarzenia w 2017 roku..
Zapraszamy zatem do zapoznania się z pracą twórców ludowych z Gminy Bliżyn:
W Wojewódzkim Domu Kultury 22 maja br. odbył się III Ogólnopolski Kiermasz Rzemiosła Artystycznego.
Pond 30 wystawców profesjonalistów oraz amatorów prezentowało tam swoje rękodzieło.
Zainteresowanych zapraszamy do zapoznania się z poniższym artykułem.
Z niecierpliwością czekamy na kolejną edycję wydarzenia w 2017 roku..
Zapraszamy zatem do zapoznania się z pracą twórców ludowych z Gminy Bliżyn:
Krzemień pasiasty – klejnot Gór Świętokrzyskich
Krzemień pasiasty – klejnot Gór Świętokrzyskich
Krzemień pasiasty to występująca jedynie w okolicach Ostrowca Świętokrzyskiego, w Krzemionkach Opatowskich, ozdobna odmiana krzemienia odznaczająca się koncentrycznym, mniej lub bardziej regularnym ułożeniem ciemnych i jasnych smug lub warstewek, które często tworzą bardzo atrakcyjny wzór. Popularnie nazywany jest on także polskim diamentem – oto właśnie krzemień pasiasty, osobliwość regionu świętokrzyskiego.
Nigdzie na świecie nie znajdzie się tego cennego klejnotu, bo w takiej roli obecnie odnaleźć go można. Twardy krzemienny kamień przed wiekami służył jako doskonałe narzędzie – wykonywano z niego siekiery, noże czy groty strzał. Dziś, mimo, że ciężki w obróbce, uznawany jest jako kamień jubilerski przez wielu rzemieślników branży złotniczej czy zdobniczej, a stosowanie krzemienia w biżuterii zapoczątkował w 1972 roku sandomierski złotnik Cezary Łutowicz.
Ten wyjątkowy klejnot określany też mianem „stali neolitu” tworzył się w późnej jurze, w okresie od 159,4 mln do 154,1 mln lat temu. To okres gdy na Ziemi królowały dinozaury. Dziś to miejsce, gdzie uformował się krzemień pasiasty, znaleźć można w północno-wschodniej części Gór Świętokrzyskich. Biegną tu dwie ławice krzemienia. Położone są na różnych wysokościach, z których neolityczni górnicy wydobywali krzemień i dystrybuowali go w formie gotowych narzędzi na teren całej niemal Europy Środkowej. Krzemień występuje to w różnych formach – od niewielkich przypominających rozmiarami jajo gołębia, bo duże wielkości bochna chleba czy nawet większe.
Krzemień pasiasty to występująca jedynie w okolicach Ostrowca Świętokrzyskiego, w Krzemionkach Opatowskich, ozdobna odmiana krzemienia odznaczająca się koncentrycznym, mniej lub bardziej regularnym ułożeniem ciemnych i jasnych smug lub warstewek, które często tworzą bardzo atrakcyjny wzór. Popularnie nazywany jest on także polskim diamentem – oto właśnie krzemień pasiasty, osobliwość regionu świętokrzyskiego.
Nigdzie na świecie nie znajdzie się tego cennego klejnotu, bo w takiej roli obecnie odnaleźć go można. Twardy krzemienny kamień przed wiekami służył jako doskonałe narzędzie – wykonywano z niego siekiery, noże czy groty strzał. Dziś, mimo, że ciężki w obróbce, uznawany jest jako kamień jubilerski przez wielu rzemieślników branży złotniczej czy zdobniczej, a stosowanie krzemienia w biżuterii zapoczątkował w 1972 roku sandomierski złotnik Cezary Łutowicz.
Ten wyjątkowy klejnot określany też mianem „stali neolitu” tworzył się w późnej jurze, w okresie od 159,4 mln do 154,1 mln lat temu. To okres gdy na Ziemi królowały dinozaury. Dziś to miejsce, gdzie uformował się krzemień pasiasty, znaleźć można w północno-wschodniej części Gór Świętokrzyskich. Biegną tu dwie ławice krzemienia. Położone są na różnych wysokościach, z których neolityczni górnicy wydobywali krzemień i dystrybuowali go w formie gotowych narzędzi na teren całej niemal Europy Środkowej. Krzemień występuje to w różnych formach – od niewielkich przypominających rozmiarami jajo gołębia, bo duże wielkości bochna chleba czy nawet większe.
Krzemień pasiasty- tego nie wiedzieliście
Krzemień pasiasty- tego nie wiedzieliście
W późnym neolicie ten wyjątkowy kamień, pozyskiwany w jedynym miejscu na świecie, był przedmiotem wyróżniającym jego posiadacza, towarzyszył jego życiu, określał jego pozycję w społeczeństwie, był odznaką, wartością. Tak znaczącą, że nie opuszczał go nawet po śmierci. Był znakiem!
Przez ponad 2 tysiące lat w kopalniach i osadach u podnóża Gór Świętokrzyskich był starannie obrabiany, gromadzony i w ramach ówczesnej wymiany handlowej rozpoczynał swój szlak przez Europę. I dziś, podniesiony z polnej drogi, kadrowany ręką człowieka, starannie szlifowany i oprawiany staje się znów klejnotem, przedmiotem wyjątkowym. Staje się ponownie znakiem.
W późnym neolicie ten wyjątkowy kamień, pozyskiwany w jedynym miejscu na świecie, był przedmiotem wyróżniającym jego posiadacza, towarzyszył jego życiu, określał jego pozycję w społeczeństwie, był odznaką, wartością. Tak znaczącą, że nie opuszczał go nawet po śmierci. Był znakiem!
Przez ponad 2 tysiące lat w kopalniach i osadach u podnóża Gór Świętokrzyskich był starannie obrabiany, gromadzony i w ramach ówczesnej wymiany handlowej rozpoczynał swój szlak przez Europę. I dziś, podniesiony z polnej drogi, kadrowany ręką człowieka, starannie szlifowany i oprawiany staje się znów klejnotem, przedmiotem wyjątkowym. Staje się ponownie znakiem.
Marmur – cenny kamień naturalny
Marmur – cenny kamień naturalny
Od starożytności stosowany jako cenny materiał budowlany, rzeźbiarski oraz architektoniczny. Znane marmury wydobywa się w Carrarze we Włoszech i na chorwackiej wyspie Brač. Marmury wydobywa się przy użyciu różnych urządzeń tnących, nie stosuje się materiałów wybuchowych, gdyż prowadzą one do spękania skał i drastycznej redukcji bloczności złoża, co uniemożliwia wydobycie bloków na tyle dużych, by pociąć je na płyty okładzinowe lub przeznaczyć na rzeźby. Marmury spękane i odpady z produkcji pełnowartościowego marmuru wykorzystuje się do produkcji lastriko lub grysu marmurowego. Marmury zbudowane z dolomitu są podstawą wytwarzania tabletek magnezu.
Od starożytności stosowany jako cenny materiał budowlany, rzeźbiarski oraz architektoniczny. Znane marmury wydobywa się w Carrarze we Włoszech i na chorwackiej wyspie Brač. Marmury wydobywa się przy użyciu różnych urządzeń tnących, nie stosuje się materiałów wybuchowych, gdyż prowadzą one do spękania skał i drastycznej redukcji bloczności złoża, co uniemożliwia wydobycie bloków na tyle dużych, by pociąć je na płyty okładzinowe lub przeznaczyć na rzeźby. Marmury spękane i odpady z produkcji pełnowartościowego marmuru wykorzystuje się do produkcji lastriko lub grysu marmurowego. Marmury zbudowane z dolomitu są podstawą wytwarzania tabletek magnezu.
Marmur kielecki
Marmur kielecki
W kamieniarstwie nazwa marmur jest używana jako określenie węglanowych skał osadowych, które pod wpływem poleru stają się silnie błyszczące. Jest to nazwa naukowo nieprawidłowa, lecz silnie zakorzeniona w tej branży.W Polsce tego rodzaju skały wydobywane są masowo w Górach Świętokrzyskich. W okresie przedwojennym właściciele kopalń nadali im nazwę handlową marmuru kieleckiego, co miało podnieść mu rangę. Z czasem zyskał nazwę marmuru dębnickiego.
W kamieniarstwie nazwa marmur jest używana jako określenie węglanowych skał osadowych, które pod wpływem poleru stają się silnie błyszczące. Jest to nazwa naukowo nieprawidłowa, lecz silnie zakorzeniona w tej branży.W Polsce tego rodzaju skały wydobywane są masowo w Górach Świętokrzyskich. W okresie przedwojennym właściciele kopalń nadali im nazwę handlową marmuru kieleckiego, co miało podnieść mu rangę. Z czasem zyskał nazwę marmuru dębnickiego.
Ponidzie – raj dla sympatyków ziół
Ponidzie – raj dla sympatyków ziół
Ponidzie to raj dla sympatyków ziół. Czyste powietrze, nieskażona gleba i łąki bogate w aromatyczne, dziko rosnące rośliny lecznicze. Niewielki region w województwie świętokrzyskim to największe polskie zagłębie ziół.
Zielone łąki Ponidzia
U stóp Gór Świętokrzyskich, pomiędzy Chęcinami i Nowym Korczynem, nad brzegami Nidy rozpościera się dzikie Ponidzie. Tradycje rolnicze regionu sięgają tu nawet 7,5 tysiąca lat. Ludzie żyjący tu od wieków cenili lecznicze właściwości dziko rosnących ziół. Na czystych łąkach można tu spotkać choćby miłka lekarskiego, pokrzywę, nagietek czy rumianek.
Warto także wspomnieć, że całe województwo świętokrzyskie słynie z ziołolecznictwa. Wszytko, dzięki benedyktynom, którzy już około roku tysięcznego, w klasztorze na szczycie Łysej Góry, trudnili się leczeniem ziołami, wykorzystując w pracy rośliny znalezione w okolicznych lasach.
Uprawa ziół na wielką skalę
Niestety, wraz z industrializacją wiedza na temat wyjątkowej mocy ziół słabnie. Dziś już niewielu potrafi odróżnić poszczególne rośliny. Na szczęście potencjał przyrodniczy Ponidzia postanowili wykorzystać plantatorzy. Ekologiczne hodowle ziół w tym regionie mają nawet po kilkadziesiąt lat. W powiecie pińczowskim znajduje się jedyna w Polsce i jedna z największych w Europie upraw lipy. Hodowlą ziół trudnią się także okoliczni rolnicy, którzy skupują wyhodowane rośliny u okolicznych plantatorów.
Ponidzie to raj dla sympatyków ziół. Czyste powietrze, nieskażona gleba i łąki bogate w aromatyczne, dziko rosnące rośliny lecznicze. Niewielki region w województwie świętokrzyskim to największe polskie zagłębie ziół.
Zielone łąki Ponidzia
U stóp Gór Świętokrzyskich, pomiędzy Chęcinami i Nowym Korczynem, nad brzegami Nidy rozpościera się dzikie Ponidzie. Tradycje rolnicze regionu sięgają tu nawet 7,5 tysiąca lat. Ludzie żyjący tu od wieków cenili lecznicze właściwości dziko rosnących ziół. Na czystych łąkach można tu spotkać choćby miłka lekarskiego, pokrzywę, nagietek czy rumianek.
Warto także wspomnieć, że całe województwo świętokrzyskie słynie z ziołolecznictwa. Wszytko, dzięki benedyktynom, którzy już około roku tysięcznego, w klasztorze na szczycie Łysej Góry, trudnili się leczeniem ziołami, wykorzystując w pracy rośliny znalezione w okolicznych lasach.
Uprawa ziół na wielką skalę
Niestety, wraz z industrializacją wiedza na temat wyjątkowej mocy ziół słabnie. Dziś już niewielu potrafi odróżnić poszczególne rośliny. Na szczęście potencjał przyrodniczy Ponidzia postanowili wykorzystać plantatorzy. Ekologiczne hodowle ziół w tym regionie mają nawet po kilkadziesiąt lat. W powiecie pińczowskim znajduje się jedyna w Polsce i jedna z największych w Europie upraw lipy. Hodowlą ziół trudnią się także okoliczni rolnicy, którzy skupują wyhodowane rośliny u okolicznych plantatorów.
Ceramika/ garncarstwo…. Trochę historii
Ceramika/ garncarstwo…. Trochę historii
Na ziemiach polskich naczynia gliniane pojawiły się około 5400 lat p.n.e. Przybyły wówczas na te tereny ludy rolnicze posiadające umiejętność wytwarzania zarówno naczyń o cienkich, bogato zdobionych ściankach, jak i trwalszych, grubościennych, przeznaczonych do gotowania strawy. Głównym surowcem była glina, stosowano także domieszki mineralne (piasek, tłuczeń), wzmacniające konstrukcję. Naczynia lepiono ręcznie z taśm i wałków glinianych. Po wysuszeniu wypalano je w ognisku.
Przybycie w ok. 300 r. p.n.e. ludności celtyckiej wzbogaciło rzemiosło o umiejętność toczenia naczyń na kole garncarskim. Najbardziej znane stanowisko archeologiczne znajduje się w okolicach Nowej Huty, gdzie odkryto osady celtyckie z ceramiką wytwarzaną na kole. Ceramikę wypalano w specjalnych piecach garncarskich.
Po odejściu Celtów z ziem polskich koło garncarskie zostało zapomniane i naczynia wytwarzano tylko ręcznie. Ponownie umiejętność toczenia pojawiła się pod koniec II wieku n.e. Ceramika z tamtego okresu ma ciemną i błyszczącą powierzchnię. Powstały wówczas osady wyspecjalizowane w garncarstwie, m.in. Pleszów. Do wypalania naczyń stosowano piece częściowo zakopane w ziemię, przeważnie dwukomorowe.
Wśród plemion słowiańskich koło garncarskie pojawiło się w VII wieku. Było to koło wolnoobrotowe i stosowano je do obtaczania ręcznie ulepionych naczyń.
Na ziemiach polskich naczynia gliniane pojawiły się około 5400 lat p.n.e. Przybyły wówczas na te tereny ludy rolnicze posiadające umiejętność wytwarzania zarówno naczyń o cienkich, bogato zdobionych ściankach, jak i trwalszych, grubościennych, przeznaczonych do gotowania strawy. Głównym surowcem była glina, stosowano także domieszki mineralne (piasek, tłuczeń), wzmacniające konstrukcję. Naczynia lepiono ręcznie z taśm i wałków glinianych. Po wysuszeniu wypalano je w ognisku.
Przybycie w ok. 300 r. p.n.e. ludności celtyckiej wzbogaciło rzemiosło o umiejętność toczenia naczyń na kole garncarskim. Najbardziej znane stanowisko archeologiczne znajduje się w okolicach Nowej Huty, gdzie odkryto osady celtyckie z ceramiką wytwarzaną na kole. Ceramikę wypalano w specjalnych piecach garncarskich.
Po odejściu Celtów z ziem polskich koło garncarskie zostało zapomniane i naczynia wytwarzano tylko ręcznie. Ponownie umiejętność toczenia pojawiła się pod koniec II wieku n.e. Ceramika z tamtego okresu ma ciemną i błyszczącą powierzchnię. Powstały wówczas osady wyspecjalizowane w garncarstwie, m.in. Pleszów. Do wypalania naczyń stosowano piece częściowo zakopane w ziemię, przeważnie dwukomorowe.
Wśród plemion słowiańskich koło garncarskie pojawiło się w VII wieku. Było to koło wolnoobrotowe i stosowano je do obtaczania ręcznie ulepionych naczyń.
Co nieco o glinie
Co nieco o glinie
Glina od zarania dziejów stanowi podstawowy surowiec do wyrobu ceramiki. Do ręcznego formowania wyrobów ceramicznych używane są wysokoplastyczne i plastyczne gliny biało oraz barwnie wypalające się, znane na świecie pod nazwą „ball clay”. Dzisiaj stanowią one cenny surowiec do produkcji ceramiki sanitarnej i płytek ceramicznych.
Klasyczny proces produkcji wyrobów ceramicznych polega na dokładnym wymieszaniu odpowiednich surowców, formowaniu,wysuszeniu i wypaleniu (jednokrotnym lub wielokrotnym). Proces wypalania odbywa się w piecach: tunelowych, komorowych(ceramika budowlana, sanitarna itp.) oraz w piecach grafitowych i innych, często o kontrolowanej atmosferze wypalania (ceramika specjalna). Temperatura wypalania mieści się w zakresie od 900 °C (ceramika budowlana) do 2000 °C (ceramika węglikowa). W wysokich temperaturach zachodzi zjawisko spiekania, w wyniku którego otrzymuje się czerep o pożądanej gęstości, znacznie mniejszej od gęstości surowca, ze względu na usunięcie wody podczas obróbki termicznej. Niektóre wyroby ceramiczne po wypaleniu pokrywa się szkliwem.
Glina od zarania dziejów stanowi podstawowy surowiec do wyrobu ceramiki. Do ręcznego formowania wyrobów ceramicznych używane są wysokoplastyczne i plastyczne gliny biało oraz barwnie wypalające się, znane na świecie pod nazwą „ball clay”. Dzisiaj stanowią one cenny surowiec do produkcji ceramiki sanitarnej i płytek ceramicznych.
Klasyczny proces produkcji wyrobów ceramicznych polega na dokładnym wymieszaniu odpowiednich surowców, formowaniu,wysuszeniu i wypaleniu (jednokrotnym lub wielokrotnym). Proces wypalania odbywa się w piecach: tunelowych, komorowych(ceramika budowlana, sanitarna itp.) oraz w piecach grafitowych i innych, często o kontrolowanej atmosferze wypalania (ceramika specjalna). Temperatura wypalania mieści się w zakresie od 900 °C (ceramika budowlana) do 2000 °C (ceramika węglikowa). W wysokich temperaturach zachodzi zjawisko spiekania, w wyniku którego otrzymuje się czerep o pożądanej gęstości, znacznie mniejszej od gęstości surowca, ze względu na usunięcie wody podczas obróbki termicznej. Niektóre wyroby ceramiczne po wypaleniu pokrywa się szkliwem.
